احوال شخصیه

عبارت است از مجموعه اوصاف غیر مالی شخصی بدون توجه به جایگاه شغلی و مقام وی در اجتماع. اجزای تشکیل دهنده احوال شخصیه عبارتند از وضعیت و اهلیت. وضعیت عبارت است از مجموعه اوصاف یا ویژگی‌های یک شخص که دارای آثار حقوقی هستند مانند طلاق و نکاح یا داشتن تابعیت یک کشور. اهلیت نیز به معنای توانایی قانونی یک شخص برای دارا شدن و به اجرا گذاشتن یک حق است برای مثال زمانی که یک شخص بتواند خانه‌ای را خریداری کند دارای اهلیت تمتع است و زمانی که بتواند آن خانه را بفروشد وی دارای اهلیت استیفا می‌باشد. احوال شخصیه در ابتدا توسط نویسندگان فرانسوی ایجاد شده است و تا قبل از آنکه فرانسوی‌ها آن را مطرح کنند، با توجه به اقامتگاه شخص قوانین حاکم بر احوال شخصیه مشخص می‌شد. اما بعد از پیدایش قوانین مربوط به تابعیت بسیاری از کشورها اعمال قوانین شخصی را مطابق با قانون کشور فرد در نظر می‌گرفتند.

در عصر امروز اکثر کشورها قانون حاکم بر احوال شخصیه، قانون دولت متبوع شخص حاکم بر احوال شخصیه می‌دانند مانند رومانی، اسپانیا، پرتغال، ایتالیا، این کشورها  قانون ملی را حاکم بر احوال شخصیه می‌دانند. اما در برخی دیگر از کشورها مانند انگلستان، آمریکا، سوئیس، قانون اقامتگاه بر احوال شخصیه حاکم است. کشورهای پیرو نظام کامن لا عموماً پیرو نظریهٔ اقامتگاه می‌باشند.