انرژی‌های تجدید ناپذیر دو دسته‌اند:

1. Conventional: یعنی انرژی های متعارف؛ انرژی هایی که به طور معمول در دست بشر هست و بشر از آنها استفاده میکند. دسترسی به اینها سخت نیست، محال نیست و عملا با یک سرمایه گذاری معقول و متعارف امروزه، میتوان به آنها دست پیدا کرد. پس انرژی های تجدیدناپذیر متعارف که منبع سرشاری از انرژی دنیای امروز ما را تشکیل می دهند، چهار مورد هستند:
الف- Petroleum یا نفت
ب- Natural gas یا گاز طبیعی
ج- Coal یا ذغال سنگ
د- Nuclear یا هسته ای

 چرا انرژی هسته ای تجدید ناپذیر است

چون شما برای آزاد کردن انرژی هسته ای نیازمند اورانیوم هستید. اورانیوم هم موادی است که در معادن پیدا میشود. در کوه هایی که حاوی اورانیوم گسترده هستند از داخل سنگها، خاک ها و کوهستان ها استخراج میکنیم و کم کم غنی سازی میکنید. از غنی سازی اورانیوم انرژی هسته ای میگیرید و از انرژی هسته ای برای مقاصد نظامی یا غیرنظامی استفاده میکنید. در هرحال، اورانیوم به شکل طبیعی خود که در طبیعت هست، تمام شدنی است.

البته یک سری گاز اورانیوم وجود دارد که در فضا پخش است. آنها قابل استحصال برای انرژی هسته ای نیست. بلکه آن اورانیومی که میتواند منبع باشد برای انرژی هسته ای، در واقع آن اورانیوم متراکمی هست که در معادن خاص اورانیوم که در ایران عمدتا در استان های کرمان، یزد یا بخشی از مرکزی و اصفهان وجود دارد. و این اورانیوم ها غنی سازی میشد در پروسه خاص سانترفیوژهایی که آن تأسیسات وجود دارد و به خلوص رسید میتوان از ارزش حرارتی آن استفاده کنید . حتی آن را تبدیل به برق کنید که برای مصرف خانگی و صنعتی به کار رود. امروزه پروژه انرژی اتمی در بوشهر در حقیقت همین کار را میکند. صدها مگاوات برق تولید میکند و به شبکه سراسری برق کشور انتقال میدهد.
در هرحال این چهار مورد منابع غنی انرژی هستند. در قدیم پیش بینی میشد که شاید تا سال 2050 عمده این منابع تمام شود (بخصوص نفت و گاز) اما حالا باتوجه به اکتشافات جدید مخصوصا Shale gas و Shale oil که در امریکای شمالی، کانادا و به ویژه آلاسکا کشف شده است، عمر مخازن نفتی دنیا افزایش پیدا کرده و به نظر می رسد بیشتر و بیشتر ادامه پیدا کند.
ایران باتوجه به اینکه در حوزه نفت و گاز دارای منابع سرشار هیدرو کربنی هست، پیش بینی 250 سال در گاز و 130 سال در نفت برای مخازن ایران شده که قابل توجه جذب سرمایه گذاری و تأمین مالی برای توسعه میادین نفتی برای نسل ما و آینده هم ان شاء ا… خواهد داشت.
در هرحال اینها conventional هستند، non-renewable هستند. هر اندازه که شما استخراج کرده اید دیگر بایستی دنبال منابع دیگری بگردید.
ذغال سنگ که جزء منابع انرژی در حقیقت گذشته بود، هنوزم کماکان در برخی کشورها نقش مهمی ایفا میکند عملا به دلیل اینکه خیلی دوست محیط زیست نیست به روش گذشته که استخراج میشد، امروزه جذابیتش را از دست داده و کسی امروز روی ذغال سنگ به روش های گذشته سرمایه گذاری نمی کند. در روش های گذشته اینطور بود که در یک معدن ذغال سنگ که عمدتا زیر کوه ها و تپه ها پیدا میشد، ذغال سنگ را استخراج می کردند و ذغال را به صورت طبیعی و خام می سوزاندند و استفاده میکردند.

فرض کنید ذغال سنگ را برای راه انداختن لوکوموتیو قطارها استفاده می کردند. و عملا به جایی رسیده بود که ذغال سنگ در صنعتی شدن کشورها نقش عمده ای داشت. ولی پس از کشف نفت و گاز و جایگزینی ذغال سنگ با این دو ماده حیاتی عملا ذغال سنگ به صورت طبیعی خود استفاده نمیکردند. به جز کشورهایی که هنوز صنعتشان سنتی است مثل چین، هندوستان. کماکان این دو کشور که هنوز دانش صنعتی شان به حد کشورهای توسعه یافته نرسیده، از ذغال سنگ استفاده میکنند (به روش سنتی) ولی کشورهای صنعتی که خود مکتشفان ذغال سنگ بودند و اساساً ماشین بخار در دنیای صنعتی با ذغال سنگ رشد پیدا کرد، امروزه آن معادن ذغال سنگ را استفاده میکنند. البته نه به صورت خام؛ ماده ذغال سنگ که بیرون می آید تبدیل به فرآورده ها میشود که یکی از فرآورده های ذغال سنگ امروزه، گاز است. در غیر این هم ذغال سنگ را برای موادی که نیاز دارند به دی اکسید کربنی یا کلا مواد کربنی ، از ذغال سنگ استفاده میکنند که استفاده ی صنعتی هم دارد. پس ذغال سنگ ارزش حرارتی خود را به طور مستقیم از دست داده ولی ارزش تجاری خود را از دست نداده است.چون میتوان از طریق ذغال سنگ گاز گرفت یا به محصولات ثانوی برسید و از آن محصولات ثانوی در صنعت استفاده کنید.
گفتیم، نفت و گاز جای ذغال سنگ را گرفت. اتفاقی که افتاد این بود که در قرن بیستم با اکتشاف نفت و عملا توسعه صنعت نفت، میتوان گفت نفت همه بازار تأمین انرژی را در عرضه و تقاضا دربرگرفت. در کشورها از طریق نفت توانستند دنیای صنعتی خود را ارتقا بدهند. چه کشورهای تولید کننده نفت و چه کشورهای صادرکننده نفت از منبع مهم نفت بسیار بهره بردند. با آمدن هزاره سوم میلادی یعنی از سال 2000 به این طرف، نفت جنبه ارزش حرارتی و سوختی خود را کم کرده است (نمیگوییم که از دست داده است) از منابع سوخت و حرارت گاز دارد جای نفت را میگیرد. این هم به دلیل تحولی است که در دهه اخیر در نحوه ی زندگی مردم اتفاق افتاد (بحث محیط زیست). با گسترش بحث حقوق بشر و حمایت های بی بدیل و بی نظیر از محیط زیست که دهه های اخیر که در مقایسه با دهه های گذشته شروع شده، واقعا نفت احساس خطر کرده است که بتواند نقش خود را در حوزه حرارتی و سوخت حفظ کند. و جای خود را کم کم به گاز می دهد. به همین دلیل :

21th century is the century of gas .

از زمان شروع هزاره سوم این شعار انرژی دوستان دنیا بوده است. منبع انرژی که طرافدار محیط زیست است، گاز است (در مقایسه با نفت). طبیعتا نفت اثرات مخرب زیست محیطی در مقابل گاز دارد. نمیگوییم که گاز اثرات مخرب محیط زیستی ندارد و مثل انرژی خورشیدی و بادی 100% دوستدار طبیعت است. ولی در مقایسه با ذغال سنگ و نفت به عنوان سوخت پاک تر معروف است و راحت تر میتواند خود را با قواعد زیست محیطی امروزه تطبیق دهد. مخصوصا اگر شما بتوانید گاز طبیعی را در فرآورش اولیه به صورت خوب مدیریت کنید و گازهای سمی و خطرناکش را از دست ندهید و جمع کنید. دی اکسید کربن آن را بگیرید و آن گاز که به صورت متان است و به آن گاز خشک میگویند و شیرین است در اختیار صنعتی ها و مصارف خانگی قرار دهید. آن چیزی که امروز شما استفاده میکنید، گاز بی خطر است.

یعنی گازی که خطرش در مقایسه با گازی که از میدان گازی در می آید، بسیار کمتر است. البته خطر صفر ندارد. چون استنشاق هرنوع گاز غیر از اکسیژن اگر در حد دوز بالاتر از حد متعارف باشد کشنده است. حتی اگر شما اکسیژن را هم در حد غلظت خاص استفاده کنید میتواند موجبات خفگی را ایجاد کند. خداوند گازی را که هوا قرار داده به حدی است که ما بتوانیم هم دی اکسید کربن دریافت کنیم هم اکسیژن دریافت کنیم و حتی گازهای دیگر… حتی بدن ما اورانیوم دریافت کند. اشعه اتمی در حدی در بدن ما وجود دارد اما همه اینها در فضای طبیعی کنترل شده است. اما آن گازی که از مخزن می آید و دست بشر است که آن را مدیریت کند، اگر در اول با پالایشگاه ها و سیستم های مجهز نتوانید گاز را مدیریت کنید، بسیار کشنده است و نه تنها برای محیط زیست مفید نیست بلکه برای انسان ها هم خطرناک است و چه بسا خطرش از نفت هم بیشتر است.

چون مشکل گاز این است که رنگ و بو ندارد و کشنده است. این گازی که خانه بو دارد، در مسیر پالایشگاه به آن اضافه می کنند. نه اینکه گاز طبیعی در زیر مخزن بودار باشد و انسان بتواند استنشاق کند. به این خاطر برای اینکه سلامت مصرف کنندگان حفظ شود، یک ماده ای به آن اضافه میکنند که وقتی در داخل خانه ها می آیند زمانی که نشت میکند بویش به مشام برسد و شما نگذارید که این گاز نشت پیدا کند. و الا اگر شما بخواهید به عنوان یک متخصص بخواهید در یک میدان گازی کار کنید، این چیزها وجود ندارد. اگر HSE یا مقررات ایمنی رعایت نشود، ممکن است فرد در آنجا واقعا بر اساس استنشاق بالاتر از 10 ppm (particular per milligrams) باشد کشنده است.

معمولا در محیطی که گاز است کسانی که در آن منطقه ورود پیدا میکنند با ماسک می روند. در یکی از مخازن گازی شمال فرانسه که جزء مخازن قدیمی فرانسه بود و در گذشته از آن استخراج میشد تقریبا میدان در حال متروکه شدن بود اما نفس های آخر را میکشید و گاز تولید میکرد. بخاط همین چون میدان گازی خیلی قدیمی بود کماکان در تولید بود همیشه احتمال نشت از خط لوله و چاه، تأسیسات سر چاه، تأسیسات انتقال وجود داشت. برای بازدید تقریبا از ده کیلومتر قبل از مخزن نوشته بودند که خطر مرگ وجود دارد و باید با ماسک ها و فیلترهای مخصوص وارد مخزن شد و بازدید کرد. آن زمان بحث بود که آیا میتوان در چاه تزریقاتی کرد که بتوان گازی که از مخازن می آید دارای بو باشد و فرد بفهمد.

ولی واقعا امکانپذیر نیست. در هرحال گاز خطرناک و کشنده است و اگر گاز زیاد درفضا رها کنید برا محیط زیست هم خطرناک است. آنچه که میگویند لایه اوزون را گازهای ساطع به جو تخریب میکند همین گازهایی است که ما در مصارف خانگی و صنعتی استفاده میکنیم. به عنوان مثال شما عامل خنک کننده در یخچال و کولر ماشین ها گازی هست به نام CFC که باعث خنک شدن یخچال و فضا میشود. اما اگر همان نشت پیدا کند آن گاز مخرب لایه های جویی کره زمین هست. گازهای گلخانه ای، صنعتی، گازهایی که در سردخانه ها استفاده میشود، گازهای یخچالها معروفند به گازهای CFC یا گلخانه ای که هر اندازه بشر اینها را در فضای آزاد رها کند، اینها راهی ندارند جز اینکه از جو خارج شوند و طبیعتا آن لایه ای که ما را حمایت میکند از اشعه های سرطان زای خورشیدی، میتواند آن لایه ها را از بین ببرد و عملا در آنجایی که لایه اوزون نازک شود، بشر احساس امنیت نمیکند چون هر نوع آفتابی که از بالا بیاید مستقیما وارد جسم و پوست ما میشود و فرد را مبتلا به بیماری های صعب العلاج و یا حتی لاعلاج میکند. پس گاز هم به نوبه خود خطرناک است (برای محیط زیست، بهداشت و امنیت ما)
اما در مقایسه با نفت که اینها را دارد و در کنار آن، آلودگی های ناشی از آن بالاست و کربنات بیشتر را آزاد میکند طبیعتا نفت به عنوان یک سوخت خطرناک تر معروف است و خیلی طرفداران محیط زیست موافق مصرف نفت حداقل در مصارف خانگی نیستند. ما در گذشته در خانه ها نفت برای حرارت و گرمایش و روشنایی مصرف میکردیم اما امروزه این تبدیل شده به گاز؛ کاز مدیریت شده، داخل محفظه، کنترل شده، فرآوره شده، شیرین شده، خشک شده برای ما طبیعتا از نفتی که فرآورش میشود بهتر است. نکته دیگر آنکه ما در کنار ارزش حرارتی و ارزش سوختی نفت و گاز ارزش commercial یا trade نفت و گاز متفاوت است.

امروزه کشورهای توسعه دهنده میادین نفت و گاز به این نتیجه رسیده اند که از نفت برای ارزش حرارتی و سوختی به دلایل تجاری هم که شده، استفاده نکنند. چون نفت یک ماده ی خام بسیار بسیار بسیار ارزشمندی است که اگر در مسیر دانش و تکنولوژی قرار بگیرد و تبدیل به محصولات و فرآورده های متنوع شود، ارزش تجاری اش چندین برابر گاز خواهد بود. به عنوان مثال امروزه می گویند از یک ماده خام نفت، شما 600 محصول صنعتی میتوانید تولید کنید. در مقایسه با گاز اصلا قابل مقایسه نیست یعبی گاز ممکن است ده ها محصول داشته باشد ولی به صدها محصول نمی رسد.

به این خاطر ارزش تجاری نفت چندین برابر ارزش تجاری و اقتصادی گاز است. به دلیل اینکه ارزش واقعی نفت به محصولات ثانوی نفت است. به جای اینکه نفت را بسوزانیم و به عنوان سوخت و منبع روشنایی و منبع نیروگاهی استفاده کنیم، نفت را به پتروشیمی ها و پالایشگاه ها می بریم و محصولات پتروشیمی و محصولات پالایشگاهی به دست می آوریم. پالایشگاه ها و پتروشیمی ها در پایان دستی هستند. یعنی از بالادستی نفت را می گیرند و در پایین دستی روی آن کار می کنند. در پایین دستی آنقدر مولکول های نفت را تجزیه می کنند تا از آن محصول بگیرند تا زمانی که هیچ پرتی (اتلاف انرژی) نداشته باشند.

البته هنوز دانش ما اینقدر دقیق نیست که ما بتوانیم طوری از نفت استفاده کنیم که از نقطه صد به نقطه صفر نفتی برسد اما بخشی از نفت را که نمیتوانیم از آن استفاده کنیم به قیر تبدیل میکنیم و قیر را برای جاده سازی استفاده میکنیم. درحالی که اگر دانش بالایی داشته باشیم و نگذاریم که مولکول های سنگین نفت به هم بچسبند و تبدیل به قیر شوند، بلکه بتوان از آن فرآورده های پتروشیمی و پالایشگاهی به دست بیاوریم خیلی بهتر است. چون امروزه نفت حتی بعضا در خوراک ما هم وجود داشت. یعنی ما با پالایش و فرآورش نفت ماده ای می ساختیم که آن را در غذاها میخوردیم.

البته اسمش را روغن نباتی می گذاشتند آن زمان روغن نباتی نبود مثل روغن قو. برخی از این کارخانه هایی تولید روغن ما از نباتات نبود، بلکه از همین ماده نفتی بود. اگر دقت کرده باشید نفت را تبدیل میکنند به روغن های بسیار شفافی که در موتورها از آن استفاده میشود. برای مثلا ماشین هایی که موتور خیلی حساسی دارند کیفیت روغنی که استفاده میشود باید خیلی بالا باشد. برای تولید روغن ماشین با کیفیت، آنقدر این روغن را شفاف میکنند که این روغن را در کنار روغن آفتاب گردان بگذاریم نمیتوانیم تشخیص دهیم که کدام برای آشپزی و کدام برای ماشین است. مخصوصا شرکتهای Shale و Total پالایشگاه هایی دارند که روغن هواپیما، روغن ماشین، روغن های موتور محرک بسیار حساس استفاده میکنند که اگر آن روغن را در کنار روغن مایعی که در پخت و پز استفاده میکنیم نمیتوانیم تشخیص دهیم. در گذشته همین روغن ها را یک مایع جامدی هم اضافه میکردند و به عنوان روغن جامد در پخت و پز استفاده می کردند.

الان دیگر این عمل انجام نمیشود. پس این نشان میدهد که نفت میتواند محصولات متعددی داشته باشد. به ویژه امروزه در صنعت پلاستیک و صنعت PVCها و یک چیزهایی که نه چوب نه پلاستیک است و در عین حال سبک و بسیار قابل انعطاف و مقاوم مثل جاهایی که در پنجره ساختمان ها از PVC استفاده میکنند اینها همه از محصولات نفتی است. اگر شما بازار بزرگ مشتقات و فرآورده های نفتی را در روزگار خود داشته باشید، آن را در داخل چراغ نمیگذاریم. به جای آنکه از نفت، قیر و نفت سیاه و گازوئیل داشته باشیم اینها را تبدیل به فرآورده های 600 دانه کنیم و ماشین هایمان را به جای آنکه از بنزین یا گازوئیل استفاده کند از CNG یا گاز استفاده کند.البته دنیاب امروز به سمتی میرود که از مواد فسیلی برای ماشین ها و وسائل نقلی خود استفاده نکند بلکه از آب یا خورشید یا برق برای راه انداخت ماشین ها استفاده کند.

در هرحال باتوجه به اینکه منابع نفتی و گازی ما در حال از کاهش هستند ما بایستی از این منابع بیشتری ثروت اقتصادی را ببریم. امروزه کسانی که سرمایه گذاری (investment) در حوزه نفتی میکنند سعی بر آن دارند که در زنجیره اقتصاد نفت باشند، پالایشگاه و پتروشیمی داشته داشته باشند تا بتوانند بیشتری محصول را از نفت بگیرند. هر اندازه نفت در آن مسیر صنعتی و تجاری قرار بگیرد، گاز میتواند به صورت موقت جایگزین نفت شود. مشکلات مصارف روزمره ما را حل کند، در آشپزخانه ها استفاده کنیم، در ماشین ها به عنوان CNG استفاده کنیم، در نیروگاه ها به عنوان سوخت نیروگاه استفاده کنیم تا برق تولید کنیم.
ما افتخارمان این است که گاز را به همه خانه ها رساندیم و همه از گاز استفاده میکنند حتی روستاها. و میگوییم زندگی ما راحت شده است. بلکه ما دیگر مشکل نفت و سوخت بدبوی نفتی را نداریم اما خیلی ضرر اقتصادی را تحمل میکنیم وقتی که گاز به خانه های مردم برده شد. در کشوری مثل انگلستان که خود تولید کننده گاز دریای شمال بود، در کشوری مثل نروژ که جزء تولید کننده و صادر کننده گاز به اروپا است، گاز در محیط خانگی و حتی تجاری مانند مغازه ها به عنوان سوخت حرارتی و گرمایشی مصرف ندارد. بلکه برای گاز فقط مصرف صنعتی تعریف شده است. یعنی گاز را به نیروگاه ها می دهند. نیروگاه ها برق تولید میکنند و مردم برق را مصرف میکنند. ما اگر با این سیستم گازی که در کشور داریم، به اندازه ی یک سوم گازی که مصرف میکنیم در نیروگاه سرمایه گذاری کنیم. یعنی یک سوم مصرف گاز کشور را برای نیروگاه بگذاریم و نیروگاه ها برق تولید کنند اصلا نیازی نیست که خانه های ما از گاز استفاده کنند. شما میتوانید اجاقتان ازبرق استفاده کند، کولر از برق استفاده کند. همه بخش های داخلی خانه حتی مسائل کارخانجات شما برق باشد. به نظر می آید برق مجانی در می آید اگر سرمایه گذاری شود.

سیستم گرمایش در انگلستان در سال 1992: برق

ما بخاریی که استفاده میکنیم گازی است، گاز را می سوزانیم و بخشی هم ممکن است در هوا آزاد شود و ایجاد خطر کند.
درهرحال اگر کشور ما بخواهد به توسعه یافتگی در مصرف گاز برسد این است که مصرف گاز را مستقیما به نیروگاه ببریم و بقیه را تبدیل با فرآورده کنیم یا صادر کنیم و درآمد ارزی ایجاد کنیم. پس داشتن برق ناشی از سوخت گاز به مراتب بهتر از داشتن خودِ گاز و مصرف آن به طور مستقیم است. البته ممکن ایت خطر برق گرفتگی به اندازه گاز گرفتگی باشد ولی خطر برق گرفتگی را خیلی راحت تر میتوان کنترل کرد. مثلا در برخی نظام های صنعتی پریزها را سه شاخه کرده اند. با این کار خطر برق گرفتگی کاهش می یابد و می توان با دانشی که امروزه بشر دارد آن را مدیریت کرد.
پس آنچه که ما امروزه با آن مواجه هستیم (هزاره سوم) گاز طبیعی است. چون ذغال سنگ که نقش خود را از دست داده و نقش صنعتی بازی میکند، نفت هم نقش اولیه خود را از دست داده و نقش ثانوی دارد. هسته ای و اورانیوم هم خیلی قابل اعتنا نیست برای دنیا. چون زباله های اتمی خیلی از مشکلات جدی انرژی هسته ای است. و جدای از بحث زباله ها، بحث ساخت سلاح های هسته ای و استفاده های نظامی است. بهرحال این مورد مخرب است و همیشه داشتن سلاح هایی که با شکافت اتمی و نوترونی کار کند، تخریب آنها بسیار جامع و گسترده ست فلذا نمیشود نمیتوان سلاح اتمی را با یک موشک عادی مقایسه کرد چون کلا سلاح هایی که ریشه اتمی دارند جزء سلاح های کشتار دسته جمعی است. یعنی شما نمیتوانید برای یک هدف خاص از آن استفاده کنید و بگویید من کنترلش میکنم. چون به محض استفاده از سلاح اتمی، اشعه خود را منتشر میکند و رادیو اکتیو در فضا پخش میشود و بر اساس وزش باد یا سرعت انتشار هر موجود زندگی را نابود کند.
در ناکازاکی، با آنکه در سال 1945 آن بمب اتمی توسط آمریکا به این منطقه پرتاپ و منفجر شد ولی هنوز آن نقطه ای که بمب ترکید ، هیچ حیات نباتی نمیتواند رشد یابد. با آنکه خاک را عوض کردند و سعی کردند که جلوی رادیو اکتیویته را بگیرند ولی واقعا نتوانستند. و بحث آن دختر بچه ی ژاپنی مطرح شد که به خاطر تأثیرپذیری از رادیو اکتیویته جنگ جهانی دوم سرطان گرفت و معلوم شد که این سرطان ناشی از آن انفجار ده ها سال قبل است.
به هرحال انرژی اتمی خطراتی دارد. جدا ار خزراتی که برای انسان، حیات وحش و محیط زیست دارد، ساختن سلاح های اتمی ناشی از آزاد سازی انرژی هسته ای خود امنیت جهانی را از بین می برد و خدا نکند که در اختلافات احزاب کشورها یک آدم دیوانه ای پیدا شود و بخواهد از بمب اتم استفاده کند! اتفاقی که در چرنوبیل روسیه افتاد یک نشت اتمی از نیروگاه اتمی چرنوبیل بود که رادیو اکتیویته در آنجا نشت پیدا کرد. البته روسیه سعی کنترل کند ولی به محض آنکه منتشر شد، انتشارش آنقدر سریع بود که بخشی از شمال اروپا را در دربرگرفته بود و مدتها استفاده از لبنیات و پنیر و شیر و سبزیجات ممنوع شده بود.
یکی دیگر از حوادث تلخ سونامی در ژاپن، فوکوشیما است که در سیل و زلزله ای که در سونامی آمد، فوکوشیما کمی لزره خورد و آن نیروگاه کمی سوراخ شد و لوله های انتقال خراب شد و رادیو اکتیویته در آبهای آنجا پخش شد. که آب دریا و رودخانه را آلوده کرد و سلامت بخشی از مردم ژاپن را در آن منطقه به مخاطره انداخت. درهرصورت اگر انرژی هسته ای مدیریت شده باشد، ارزش حرارتی، صنعتی و استفاده در مبانی تکنولوژیکی کشور نقش بسیار زیادی دارد. امروز علوم بنیادین در رشته های تکنولوژی محور به ویژه در سطح نانو تکنولوژی ها به انرژی هسته ای وابسته است. فلذا استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای می تواند بسیار مهم و مفید و ضروری باشد برای کشور. برای مثال قابلیت درمان بیماری های لاعلاج را جز انرژی هسته ای هیچ کدام از منابع ندارند. رادیو اکتیویته و گاما میتواند موجبات درمان سرطان ها در نوع های مختلف حتی خون را فرآهم کند. پس اگر انرژی هسته ای را طوری مدیریت کنیم که در مصارف کشاورزی، دارویی مدیریت شود عملا به جای آنکه مخرب باشد، میتواند ناجی جان انسان ها باشد. در هرحال حقوق انرژی هسته ای یا قراردادهای جامع اکتشاف و توسعه انرژی هسته ای میتواند جنبه های مثبت و منفی داشته باشد. این مورد در نفت و گاز و ذغال سنگ هم هست. خداوند عقل را به ما داده که به درستی از آنها استفاده کنیم.
مشکل در حقوق هسته ای این است که منابع سوخت هسته ای به اندازه منابع سوخت نفت و گاز فراوان نیست. امروزه نفت و گاز را در اغلب کشورها میبینیم. با آنکه ما در نسل سوم مخازن نفت و گاز زندگی میکنیم بالاخره وجود دارد ولی انرژی هسته ای در تمام کشورها نیست و تنها برخی از کشورها دارند و خیلی هم امکان اینکه این منابع از بین برود و تمام شود خیلی زیاد است و نمیتوان دنبال سرمایه گذاری در این حوزه بود. آنهایی که تأسیسات اتمی دارند حتما باید دنبال منابع و معادن اورانیومی باشند که برای آنها حداقل 20-50 سال تضمین شده باشد.

برای دیدن قسمت دوم کلیک کنید.

چرا باید از خدمات ابزارحقوق استفاده کنیم

برای انعقاد هر نوع قراردادی، وکالتنامه، اظهارنامه، تعهدنامه، دادخواست، شکوائیه و… باید نسبت به قوانین آن به صورت کامل آگاه باشیم. عدم رعایت هر یک از موارد قانونی، باعث به وجود آمدن خسارت‌های سنگین برای هر یک از طرفین قرارداد خواهد شد. لذا انعقاد چنین اوراقی باید توسط وکلا یا کارشناسان حقوقی صورت پذیرد. ضمناً استفاده از پیش‌نویس های آماده هر اوراقی‌ باعث صرفه جویی در وقت و هزینه می گردد.